Rozdział III

       Drzwi otworzyła im niewysoka blondynka.

- Witajcie. - powiedziała i pocałowała się w policzek z Marco. - Ty pewnie jesteś Alicja? - zwróciła się do Ali.

- Tak. - odpowiedziała.

- Miło mi. Agata.

- Mi również. - odpowiedziała i uśmiechnęła się.

     Weszli do środka. Impreza trwała już w najlepsze.

                                   *****************************************

     Zobaczył ją. Siedziała razem z Marco i Mario. Rozmawiali. Miała na sobie białą sukienkę, która podkreślała jej zgrabne, długie nogi. Jej blond włosy były lekko pokręcone. Wyglądała jak anioł. Tylko dziś była bladsza niż zazwyczaj.

- Nie patrz się tak na nią bo Ewka zauważy. - powiedział Robert podchodząc do Łukasza.

- Niby co miałaby zobaczyc? - zapytał Piszczek.

- Nie udawaj. Nawet ślepy by zauważył.

- To, to znaczy co?

- Zakochałeś się w niej. - odpowiedział napastnik.

- Przecież ja mam żonę.

- Jedno nie przekreśla drugiego.

- Oj Lewandowski, głupi jesteś.

- Mówię Ci , jeszcze będą z tego dzieci.

- Spadaj.

- Jeszcze wspomnisz moje słowa. - powiedział Robert zostawiając Łukasza.

     Nie dostrzegł tego, że koło niego nagle pojawiła się Alicja.

- Co ty nawet się ze mną nie przywitasz? - zapytała.

- Sorry, jakoś tak wyszło. Zatańczysz? - spytał .

- Jasne. - odpowiedziała i dołączyli do reszty tańczących par.

- Gratuluję. Dostałaś pracę.

- Dziękuję. - odpowiedziała.

      Tańczyli w ciszy. Alicja znowu poczuła ten zapach. Znów zakręciło jej się w głowie. Gdyby nie silne ręce Łukasza dziewczyna upadłaby na podłogę.

- Ala wszystko w porządku? - zapytał zaniepokojony

- Tak.

- Znowu to samo. Tym razem idź do lekarza.

- Oczywiście.

- Chodź usiądziemy i napijesz się czegoś.

     Gdy szli Ali znów zakręciło się w głowie. Tym razem nawet Łukasz nie był w stanie jej złapac. Jedyne co usłyszała to własne imię wołane przez wszystkich i nagle ogarnęła ją ciemnośc. Kiedy się obudziła nie wiedziała gdzie jest. Leżała na łóżku w jasnej sali. Obok na krześle siedziała Ania. Gdy zobaczyła, że Ala się obudziła zawołała kogoś z korytarza. Do sali wszedł Robert, Łukasz, Kuba i  Marco. 

- Ale nas wystraszyłaś. - powiedziała Ania do dziewczyny.

- Przepraszam ale mogłabyś tak nie krzeczec, głowa mi pęka.

- Dziewczyno jak mam nie krzyczec? Łukasz mówił, że to nie pierwszy raz jak zasłabłaś. Czemu nic mi nie powiedziałaś? - zapytała Ania

- Nie chciałam Cię martwic. a poza tym miałam ostatnio sporo stresu. Nie było o czym mówic.

- Lekarz nie chce mi nic powiedzec, ale dowiedziałam się przynajmniej, że poleżysz sobie tutaj parę dni. Zrobią Ci badania. No a przede wszystkim odpoczniesz.

- Co? Przecież ja nie mogę. Dopiero co dostałam pracę, szef nie da mi urlopu.

- Bozia Cię pokarała. - odpowiedział Marco

     Po pół godzinie wszyscy wyszli, został tylko Łukasz.

- Ale mi stracha napędziłaś. - powiedział

- Sorry nie chciałam.

- Koniec końców i tak wyszło na moje.

- Jak to? - zdziwiła się Ala

- Poszłaś do lekarza. - odpowiedział piłkarz. Spojrzał na zegarek i  się zmartwił.

- Chyba muszę się już zbierac.

- Spoko i jeszcze raz przepraszam Cię za to wszystko.

- Nie ma sprawy. Wpadnę jeszcze do Ciebie jurto.

- Dzięki ale nie musisz.

- Wiem ale chcę. - odpowiedział podchodząc do niej i pocałował ją w czoło. - Narazie. - powiedział jeszcze i wyszedł.

      Alicja długo nie mogła zasnąc. Myślała o Łukaszu. Zasnęła dopiero około godziny drugiej w nocy. Następnego ranka gdy się obudziła przy jej łóżku siedziała już Ania.

- A co ty tu robisz? Która jest godzina? - zapytała przyjaciółkę

- Dochodzi 12. Jak się dzisiaj czujesz?

- Chyba dobrze. Nie mogłam wczoraj zasnąc. Nie musiałaś przychodzic.

- Nie mogłam Cię tu przecież zostawic samej.

- Nie jestem sama.

- A niby kto Cię tu odwiedza?

- No nikt ale... Łukasz obiecał, że do mnie przyjdzie.

- Łukasz? - zapytała Ania z uśmiechem na twarzy.

- Tak Łukasz. Co Cię tak śmieszy?

- Mnie? Nic, cieszę się po prostu.

- To widzę, ale z czego?

- Z was. Kiedy wy w końcu się ogarniecie.

- Proszę Cię. Znowu zaczynasz z tą twoją teorią?

- To nie jest żadna teoria, gołym okiem widac, że na siebie lecicie.

- O czym ty mówisz? Nie lecę na niego.

- Serio? W ktakim razie powiedz mi, że on Ci się nie podoba.

- No wiesz...

- Sama widzisz mam rację. 
- Niech Ci będzie.
       Po godzinie Ania poszła do domu. Wieczorem przyszedł Łukasz.
- Sorry, że tak późno. Myślałem już, że wogle nie zdążę do Ciebie przyjechac. Najpierw trening, potem musiałem jeszcze załatwic parę spraw.
- Spoko. 
- A jak ty się czujesz?
- Już lepiej. Rano bolała mnie lekko głowa, teraz mi przeszło.
- To dobrze. Słyszałem od Anki, że pojutrze wychodzisz?
- Tak, nareszcie. Jeszcze jeden dzień i oszaleję w tym szpitalu. 
- Chyba nie jest aż tak źle?
- Daj spokój. Nie cierpię tego zapachu. Jakoś zawsze kojarzył mi się ze śmiercią.
- Wow. Ty to masz skojarzenia. Zapomniałbym przyniosłem Ci jakieś owoce i gazety. Nie wiedziałem co lubisz czytac więc wziąłem każdą innego rodzaju.
- Dzięki nie trzeba było.
- Nie ma sprawy. Pewnie nudzisz się tu jak mops więc będziesz miała przynajmniej jakąś rozrywkę.
- Dobre i to.
- Zapomniałem miałem Cię pozdrowic od wszystkich chłopaków i życzyc szybkiego powrotu do zdrowia.
- O jak miło. Podziękuj im ode mnie.
- Spoko.
       Siedzieli tak jeszcze ze dwie godziny i rozmawiali. W końcu Łukasz musiał wracac do domu.